W czasie II wojny światowej potrzeba stworzenia broni zdolnej do zniszczenia najtwardszych umocnień doprowadziła do powstania wielu innowacyjnych projektów. Jednym z nich był „Little David” gigantyczny moździerz, który zapisał się w historii jako jeden z największych w arsenale armii USA.
Powstanie „Little Davida”
„Little David” powstał w okresie II wojny światowej jako część wysiłków amerykańskich inżynierów wojskowych w celu opracowania broni zdolnej do niszczenia najcięższych umocnień wroga.
Początkowo „Little David” służył jako urządzenie testowe do symulacji uderzeń bomb lotniczych. Jego ogromne pociski umożliwiały naukowcom ocenę skutków wybuchów dużych ładunków wybuchowych na różne struktury obronne i pojazdy. W miarę jak wojna się rozwijała, zapotrzebowanie na broń zdolną do zniszczenia masywnych umocnień, takich jak bunkry i fortyfikacje na wyspach Pacyfiku, skłoniło inżynierów do rozważenia wykorzystania „Little Davida” jako rzeczywistego moździerza oblężniczego.
W 1944 roku, w odpowiedzi na rosnącą potrzebę broni zdolnej do zniszczenia japońskich umocnień podczas planowanej inwazji na Japonię, zdecydowano się na przekształcenie „Little Davida” w praktyczny moździerz oblężniczy. Moździerz ten miał być używany do zmiękczania celów takich jak bunkry i ciężko umocnione pozycje, zanim ruszyłyby siły inwazyjne. Jego potężne pociski wysokowybuchowe były w stanie wywołać ogromne zniszczenia, co uczyniło go idealnym kandydatem do tego zadania.
Lecz po zrzuceniu bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki oraz kapitulacji Japonii w 1945 roku, potrzeba użycia takiej broni zniknęła. „Little David” pozostał w historii jako fascynujący przykład inżynierii wojskowej i świadectwo tego, jak daleko posuwały się kraje podczas wojny, aby uzyskać przewagę na polu bitwy.
Aberdeen Proving Ground było głównym ośrodkiem badawczo-rozwojowym armii USA, gdzie testowano i rozwijano różne rodzaje uzbrojenia.
Lufa moździerza jest tu wyraźnie widoczna w całej swojej imponującej okazałości. Na zdjęciu można zauważyć również masywną podstawę, która była niezbędna do stabilizacji tak potężnej broni podczas wystrzału.
Pocisk i kaliber „Little Davida”
„Little David” był wyjątkowy pod względem swojego ogromnego kalibru i równie imponującego pocisku. Kaliber moździerza wynosił aż 36 cali (914 mm), co czyniło go największym moździerzem pod względem kalibru, jaki kiedykolwiek zbudowano. Dla porównania, większość standardowych moździerzy używanych podczas II wojny światowej miała kaliber od 60 do 120 mm, co oznacza, że „Little David” był prawdziwym gigantem wśród artylerii.
Były to głównie pociski wysokowybuchowe (HE), zaprojektowane do niszczenia ciężko umocnionych celów, takich jak bunkry, fortyfikacje i inne struktury obronne. Stożkowaty kształt pocisku oraz jego znaczna masa zapewniały olbrzymią siłę uderzenia, zdolną do przebicia się przez najtwardsze pancerze.
Dane Techniczne „Little David”
- Kaliber: 36 cali (914 mm)
- Długość lufy: Około 6 metrów
- Waga: Około 40 ton (cały moździerz z lufą i podstawą)
- Waga pocisku: Około 1,7 tony (1700 kg)
- Długość pocisku: Ponad 1,5 metra
- Zasięg ognia: Do 10 kilometrów
- Prędkość wylotowa: Około 380 m/s (w zależności od rodzaju użytego ładunku miotającego)
- Kąt podniesienia lufy: Regulowany, na zdjęciach widoczny przy ustawieniu około 65 stopni
- Typ pocisków: Głównie wysokowybuchowe (HE – High-Explosive)
- Czas potrzebny na przygotowanie do strzału: Kilka godzin, ze względu na konieczność montażu i ustawienia moździerza na specjalnej platformie
- Przeznaczenie: Zniszczenie ciężko umocnionych celów, takich jak bunkry, fortyfikacje i umocnione pozycje wroga
Dziedzictwo
Chociaż „Little David” nie wziął udziału w żadnej bitwie, pozostaje on fascynującym przykładem inżynierii wojskowej i dowodem na to, jak daleko posuwały się kraje w trakcie wojny, aby uzyskać przewagę na polu bitwy. Jego ogromna lufa i potężne pociski są obecnie wystawiane w muzeach wojskowych jako przypomnienie ekstremalnych środków stosowanych w trakcie globalnych konfliktów.
Ciekawostki:
- Początkowo był używany jako testowy moździerz lotniczy: „Little David” pierwotnie nie był zaprojektowany jako broń polowa. Był używany do testowania bomb lotniczych, symulując warunki uderzenia dużej bomby w cel naziemny. Dopiero później pojawił się pomysł wykorzystania go jako rzeczywistego moździerza oblężniczego.
- Moc wystrzału: Mimo że nigdy nie został użyty w boju, „Little David” mógł wystrzeliwać pociski na odległość do 10 kilometrów. Energia kinetyczna pocisku była tak ogromna, że mogła spowodować potężne zniszczenia nawet w przypadku dobrze umocnionych bunkrów i fortec.
- Brak mobilności: Ze względu na swoje gigantyczne rozmiary, „Little David” był praktycznie niemożliwy do szybkiego przenoszenia. Montaż i przygotowanie do strzału zajmowały wiele godzin, co sprawiało, że był mało praktyczny w dynamicznych warunkach pola bitwy.
- Alternatywne zastosowanie: Istniały plany, aby użyć „Little Davida” podczas inwazji na Japonię, gdzie miał być użyty do zniszczenia ciężkich umocnień na wyspach. Jednak zanim został ukończony i przetestowany, wojna zakończyła się, a broń stała się niepotrzebna.
- Niepowtarzalny kaliber: Kaliber „Little Davida” – 36 cali (914 mm) – czyni go największym moździerzem pod względem kalibru, jaki kiedykolwiek został zbudowany i przetestowany przez armię USA. Do dziś pozostaje jednym z największych tego typu urządzeń na świecie.
- Eksponat muzealny: Choć „Little David” nie wziął udziału w żadnej bitwie, można go zobaczyć w muzeum. Jest wystawiany w Aberdeen Proving Ground w stanie Maryland, gdzie przypomina o ambicjach inżynieryjnych i wojskowych z czasów II wojny światowej.
- Kontrast nazwy z rozmiarem: Nazwa „Little David” (czyli „Mały Dawid”) była prawdopodobnie żartobliwym odniesieniem do biblijnego Dawida, który pokonał olbrzyma Goliata. W rzeczywistości moździerz był gigantyczny i absolutnie nie przypominał „małego” uzbrojenia!
-
Obiekt-775, znany jako „Czołg Naleśnik”, to jedno z najciekawszych osiągnięć radzieckiej myśli inżynieryjnej. Dowiedz się, dlaczego projekt został porzucony, a technologia przetrwała w innych modelach.