Stratosferyczny szpiegowski samolot Lockheed U-2 to bez wątpienia jeden z projektów który zapisał się na kartach historii lotnictwa. Został zbudowany na zlecenie CIA do celów szpiegowskich. Swoją aktywną służbę pełni już przez niemal 60 lat. Nazywany pieszczotliwe Smoczą Damą (ang. Dragon Lady), pośród pilotów wojskowych uchodzi za jedną najtrudniejszych w pilotażu maszyn Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych.
U-2 to jest jednosilnikowym samolotem odrzutowym stworzonym do zadań wywiadowczo-rozpoznawczych przeprowadzanych na dużych wysokościach, opracowany przez spółke Lockheed Martin dla Sił Powietrznych USA. Samolot przeprowadził swój pierwszy lot w 1955 roku i do dnia dzisiejszego pełni ciągły nadzór w dzień iw nocy oraz w każdych warunkach pogodowych. Samolot jest zdolny do gromadzenia danych wywiadowczych z obserwacji w czasie rzeczywistym i może być rozmieszczony w dowolnym zakątku świata.
Lockheed U-2 jest niesamowicie trudny w pilotażu.
Maszyna jest tak trudna w pilotażu z co najmniej dwóch głównych powodów. Pierwszy to że piloci ze względu na wysokość lotu muszą być ubrani w specjalne skafandry bardzo przypominające te noszone przez astronautów, co nie jest zbyt wygodne przy wielogodzinnych lotach.
Po drugie, ekstremalnie trudne jest samo sprowadzanie U-2 na ziemie. Podczas startu odrzucane są podpórki, dzięki którym skrzydła samolotu pozostają w powietrzu, a jego podwozie składa się tylko z czterech kół. W związku z tym utrzymanie równowagi lądującym samolotem jest niemal niemożliwe.
U-2 ma jednak kluczową zaletę.
Może przeprowadzać swoje misje na bardzo wysokim pułapie, ponieważ przy jego projektowaniu przyjęto założenie, że musi przynajmniej osiągnąć pułap 21 kilometrów. Wynikało to z przekonania, że całkowite bezpieczeństwo przed sowieckimi myśliwcami zapewniał pułap 18,5 km, a radzieckie radary nie mogły wówczas namierzyć celu lecącego wyżej, niż 19 km. Poza silnikiem zdolnym do pracy na tak dużej wysokości, kluczem do sukcesu miały być także niezwykle długie skrzydła, zapewniające siłę nośną nawet w bardzo rozrzedzonym powietrzu.
Przebieg czynnej służby samolotu U-2
Według oficjalnych informacji U-2 latały z misjami rozpoznawczymi nad terytorium ZSRR, Chin, Kuby i innych państw komunistycznych. Mają na swoim koncie wykrycie kosmodromu Bajkonur (5 sierpnia 1957) oraz stanowiska rakiet SS-4 podczas tak zwanego kryzysu kubańskiego (14 października 1962). Właśnie w trakcie jednej z tych misji zginął major Rudolf Anderson zestrzelony nad Kubą.
Oficjalnie nazwę U-2 świat poznał po 1 maja 1960, kiedy to radzieckie rakiety przeciwlotnicze S-75 strąciły samolot pilotowany przez Francisa Gary’ego Powersa w pobliżu Swierdłowska (obecnie Jekaterynburg). Ze względu na stratosferyczną wysokość lotu (i brak bojowych testów rakiet) do jego zniszczenia konieczne było wystrzelenie aż czternastu rakiet S-75. W zwalczaniu U-2 uczestniczyły także 2 samoloty myśliwskie MiG-19. Jeden z nich, pilotowany przez por. S.Safranowa, został zestrzelony na skutek błędu obsługi naziemnej stacji radiolokacyjnej (pilot zginą). Pilot drugiej maszyny z trudem zdołał uniknąć trafienia gwałtownie nurkując.
Maszyny U-2 miały służyć w wojskach lotniczych Stanów Zjednoczonych początkowo do 2012, a następnie do 2014 roku. Obecnie planowane jest zastąpienie U-2 zupełnie innym typem statku powietrznego, samolotem bezzałogowym opartym w dużym stopniu na konstrukcji samego U-2S. Nowa maszyna, wstępnie oznaczona TR-X, ma być gotowa w 2025 roku, jednak ostatecznej daty wycofania U-2 ze służby wciąż nie ustalono.
Dane techniczne – Lockheed U-2
Państwo: Stany Zjednoczone
Producent: Lockheed
Typ: samolot rozpoznawczy
Ilość załogi: 1
Data oblotu: 1 sierpnia 1955
Wyprodukowane egzemplarze: 54
Napęd: Jeden silnik turboodrzutowy Pratt & Whitney J75-P-13B
Rozpiętość skrzydeł: 30,9 m
Długość: 19,2 m
Wysokość: 4,8 m
Powierzchnia nośna: 92,9 m²
Masa użyteczna: 6800 kg
Startowa: 18 600 kg
Prędkość maks: 821 km/h
Pułap: 27 400 m
Zasięg: 5633 km