Tu-160 – rosyjski odrzutowy ponaddźwiękowy bombowiec strategiczny o zmiennej geometrii skrzydeł, zbudowany przez koncern Tupolewa, w kodzie NATO nazwany „Blackjack”, w użytku od początku 1987. Nazywany przez rosyjskich pilotów „Biały Łabędź” (ros. Белый лебедь, Biełyj lebied’) to zapewne ze względu na barwy i unikalną konstrukcję. Jest to najcięższy samolot bojowy świata. Obok Tu-95 stanowi podstawowe uzbrojenie rosyjskiego lotnictwa strategicznego.
Historia powstania i dalszy rozwój Bombowca TU-160
Przyglądając się znacznie bliżej tej latającej maszynie, nie sposób nie odnieść wrażenia, że jest podobny do amerykańskiego bombowca Rockwell B-1 Lancer. Historia powstania tego samolotu jest jednak nieco bardziej skomplikowana. Pod koniec lat 60 w czasach ziemnej wojny zarówno ZSRR, jak i USA postanowiły pozyskać ponaddźwiękowy, ciężki bombowiec zdolny do przenoszenia jak największej ilości broni jądrowej. Zatem Departament Obrony USA zlecił stworzenie takiego samolotu koncernowi Rockwell. W połowie lat siedemdziesiątych efektem tego było wyprodukowanie czterech egzemplarzy prototypowych B-1A, które spełniały postawione przed nimi wymogi operacyjne.
W międzyczasie radziecki konkurent, tworząc główne założenia do budowy swojego superbombowca, wspomógł się po części założeniami, jakie kierowały twórcami amerykańskiego bombowca B-1A. Do budowy Tu-160 skorzystano z poprzednich doświadczeń różnych biur konstrukcyjnych działających w ZSRR, między innymi Tupolewa, Suchoja i Myasishcheva. To właśnie to ostatnie biuro konstrukcyjne wraz ze swoim prototypem M-18 odpowiadało za stworzenie podstawowych cech platformy, której rozwinięciem stał się właśnie omawiany bombowiec.
Tu-160 – Rosyjskie „Anioły zagłady”
Na dzień dzisiejszy Tu-160 stanowi podstawę lotnictwa strategicznego Rosji. I jest wstanie przenosić szereg różnego uzbrojenia, wliczając w to broń atomową. W dwóch komorach bombowych mieści się niemal 29 ton uzbrojenia. Np. pociski manewrujące Kh-55/Kh-55SM (do max. 12 sztuk), pociski rakietowe z głowicą atomową Ch-15 (do max. 24 sztuk) czy innych bomb konwencjonalnych np. kasetowych.
Za główny napęd tego super bombowca odpowiada zespół czterech, dwuprzepływowych silników turboodrzutowych NK-32 o ciągu 137 kN każdy. Osiągnięcie prędkości supersonicznej jest możliwe również dzięki wbudowanemu dopalaczowi, który zwiększa ciąg do nawet 245 kN (dla każdego z silników). Bombowiec Tu-160 może także utrzymać się w powietrzu bez tankowania nawet do 15 godzin. Ten czas możne jednak znacznie wydłużyć. Ponieważ Tu-160 może być tankowany w powietrzu, na przykład z rosyjskiej latającej cysterny Ił-78 lub także Ił-96-400TZ.
Tu-160 może poruszać się z maksymalną prędkością równej liczbie Ma=2,0 (około 2450 km/h na dużych wysokościach). To w praktyce prawie 2 razy szybciej niż amerykański konkurent – Rockwell B-1B Lancer. W osiągnięciu tak dużych prędkości poza potężnymi silnikami umożliwia też układ zmiennej geometrii skrzydeł. Podobnie wygląda też kwestia maksymalnego zasięgu, który w praktyce wynosi mniej więcej ponad 12.000 kilometrów.
Załogę Tu-160 stanowią aż cztery osoby. Jest to pilot, drugi pilot, operator uzbrojenia oraz operator systemów obronnych. Ciekawą postacią jest zwłaszcza ten właśnie ostatni, bo odpowiada on za wykrycie i obronę bombowca przed potencjalną próbą zestrzelenia przez obronę potencjalnego wroga.
Ciekawostką jest także to że wielkim fanem tej maszyny jest sam Prezydent Władimir Putin. On sam miał okazję przelecieć się dumą rosyjskiego lotnictwa. Osobiście też podpisał w kwietniu dekret, na mocy którego ruszy ponowna produkcja zmodernizowanej wersji Tu-160.